به همین سادگی
هشت سال شد.
Adulthood
شش ماه گذشته تمام تلاشم به این بوده که نگذارم زندگی ام از حد تعادل خارج شود. که اجازه ندهم کار جای تفریح، تفریج جای خانواده، خانواده جای دوستان و…
People can change their nationalities, but not their nightmares*
خواب می دیدم پدر آنقدر جوان شده که دیگر هیچ کداممان را یادش نمی آید. جوان و رعنا. *From THE SPELL CHANTED BY LAMBS
دو کلمه از مادر عروس
آخرآخرخط، تنها چیزی که مهمه و ارزش داره، صمیمیته. بقیه اش، سرکاریه.
خودت چطوری؟
خودم را توی اینه نگاه می کنم از خودم می پرسم، چرا از وقتی از وطن برگشته ام، وسط اس ام اس های کوتاهمان، هیچ وقت ازش نپرسیدم حال خودش…
چرا؟
درد دارد اینکه یک روز چشم باز کنی و ببینی که چند سال اخیر طرفدار اشتباه بوده ای بدون اینکه به حقیقت ذره ای شک کنی.
بعد از دیدار وطن
گوشهایم، صدای اذان می دهند.
هیچ کس مثل تو نبود
مپینگا پیغام گذاشته که خوشحاله که خوشحال ترین روزم توی مونترال رو باهاش شیر کردم و این که می فهمه چرا خوشحالم چون شاهد بوده تمام روزهای لنگه استوام رو…
نه واقعن به چه قیمتی؟
حقیقت اینه که هیچ چیزی توی زندگی به اندازه تز دکترام من رو از درون نابود نکرده. هنوز!
نه واقعن کی؟
یک سوالی که از کودک درون دارم اینه که پس کی خارج برام تکراری می شه که حوصله ام سر بره و بخوام برگردم؟