زمان، یک توهم، یک خیال خام

بعد توی یک مقطعی از زندگی رسیده ام
که آینده برایم مفهوم خودش را از دست داده.
می دانم زمان آنقدر زود می گذرد که فردا برایم حال است،
سال دیگرم هفته دیگر است و میان سالگی سر کوچه.
همین می شود که تا یک کاری دستم می آید که باید انجام شود، به جای اضافه کردنش به لیست
سریع انجامش می دهم ، چون می دانم فردا یعنی امروز، امروز یعنی همین الان.
وقتی دیدم همه چیزهایی که از روی توهم اینکه هنوز وقت هست به عقب انداخته بودمشان، یک دفعه سراغم آمدند و دست و بالم رو بستند و من ماندم و مرض چه کنم، چه کنم،
فهمیدم زمان تنها یک خیال خام،
یک خوش باوری و یک توجیه خیلی مضحک برای تنبلی است.
تو بگو اصلن اینطور نیست، من می گویم درست، پس فقط با من روی مدارا ندارد .
اصلن همین می شود که مثل اسب،
همیشه در حال دویدنم.
مثل اسب حضرت عباس!