*وطن يعني قرار بيقراري

روز آخر ناهار خانه خاله جان, داداشه بلند گفت حیف شد تعطیلات تموم شد. کاشکی نمی رفت مریم! همه خندیدیم. خوبی خانواده و ایران این است که هر دفعه می روم ملت هر چقدر هم کار و درس و گرفتاری داشته باشند باز هم همپایه خوشی ات می شوند و نمی گذارند تنها بمانی. البته بعضی وقتها هم باید داد و بیداد کنی تا تنهایت بگذارند.

دوم: هر سال که می روم و برمی گردم چهره آخر آدمها توی ذهنم برای یک سال می ماند تا سال دیگر که چهره و حالتهایشان را ببینم. دلم میخواهد این را یک جوری بفهمانمشان که جلویم خودشان باشند که یکسال ننشینم از اینکه آخرین بار فلانی را غمگین و افسرده دیده ام غصه بخورم. که فکر نکنم فلانی زندگی اش خوب است چون آخرین بار شاد دیدمش. دلم میخواهد بگویم جلوی من نقش آدم شاد یا غمگین, موفق یا شکست خورده را بازی نکنند و فقط خودشان باشند بگذارند لااقل تصویر هایی که در ذهنم سال به سال نگه می دارم واقعی باشند.

سوم: دوست میگوید که باید مراقب باشی آدمها جلویت مصنوعی نباشند و نشوند. من این خطر را تا این دفعه که رفتم و برگشتم حس نکرده بودم. وقتی فهمیدم شش ماه چقدر خوب تمام شدن عمو جان را از من پنهان کرده اند, فهمیدم حتی بزرگترها هم مصنوعی شده اند.فهمیدم که بهای غربت همین مصنوعی شدن بقیه است و چاره ای جز پذیرفتنش نیست.

شهر سرد سرد است. صاحبخانه آلمانی با همسایه مصری ام زیر درخت کریسمس برایم هدیه گذاشته است. یک کارت تبریک خوش آمدی برایم روز میز گذاشته. همسایه مصری برایم صبحانه خریده و گلدانهایم را شاداب برایم روی میز گذاشته. هدیه های کریسمس را که باز می کنم, هنوز در فکر اینم که چرا سیستر کوچک از زیر بار خداحافظی آخر در رفت و نگذاشت از این همه مهربانی اش تشکر کنم؟ چرا پدر روز آخر آنقدر کلافه بود که نتوانستم موقع رفتن بیدارش کنم ؟ چرا مادرک بعد از پنج سال هنوز موقع رفتنم غر می زند؟ یک کلاه و لباس گرم با آلبوم عکس از روزهای شاد سال گذشته ام هدیه گرفته ام. کلاهم را روی سرم می گذارم. می روم جلوی آینه و از آدم توی آینه می پرسم
چرا دل کندن ذره ای آسان نمی شود؟
هان؟

پ ن: * از شعر وطن شجاع پور