به قرعان!

بعد یک روزی بیدار می شیم می بینیم
تمام وقت غر زدیم ; از چیزهایی که نداشتیم, ناله کردیم و تا جایی که امکان داشته
مشکلاتمون رو انداختیم گردن بقیه.
اون روز،
دیگه خیلی دیره برای بیدار شدن. چون وقتمون تمومه و باید دیگه سرمون رو بگذاریم روی سنگ
و هم خودمون رو راحت کنیم و هم ملتی که هی غر زدیم سرشون.