حاشیه نشینی تا کی مریم آی؟

من برنامه آکادمی گوگوش را می بینم و خیلی هم از دیدنش لذت می برم و شاد می شوم.
حتی بعضی وقتها جرج را هم مجبور می کنم بعضی صداهای خوب را گوش کند، او هم از سر ناچاری گوش می دهد و می گوید بعله، صداش خوبه و تازه از وقتی دلسا ترانه وقتشه را خوانده است، این کلمه را یاد گرفته و من لااقل به اندازه یک کلمه، از بار آموزش اجباری فارسی به جرج ، از روی دوشم برداشته شده است!

بعله ، من به قول سیستر آنقدر بیکار (علاف!) هستم که بنشینم آکادمی گوگوش ببینم و آنقدر بیکارتر(علاف تر) که بیایم درباره اش بنویسم و حتی نظر هم بدهم.
من، با دیدن بچه های خارج نشین نسل اول و دومی که توی مسابقه شرکت می کنند، به یک نتیجه گیری رسیده ام، بعله من بعضی وقتها خیلی زود و با داده های غیر ثابت و ناکافی هم نتیجه می گیرم، چون زندگی، اتاق دفاع از تز پی اچ دی نیست که آدم مجبور باشد همه حرفهایش را خوب بسنجد و برایش مدرک علمی و درست بیاورد،
نتیجه من این است که جوان های خارج نشین با هم یک فرق اساسی در کارشان دارند و این اینکه، کسانی که نسل دومی هستند، یعنی وقتی شش هفت ساله بوده اند خارج آمده اند یا اینکه اصلن خارج به دنیا آمده اند، کمتر دراما می سازند از برد و باخت هایشان.
کلن هم خیلی حرفه ای به کارشان نگاه می کنند. حرف استاد هایشان را به دقت گوش می کنند. مثلن؟ دلسا وقتی رای نیاورد. لبخند زد، خودش را جمع و جور کرد و خیلی مودبانه و حرفه ای از استادانش تشکر کرد و آهنگ آخرش را خواند. نه مثل دیگری که تا آهنگش خراب می شود می زند روی گریه/ و یا بهمانی که آخر اهنگش گفت آدم روی صحنه خیلی تنهاست، چون نه پدرش همراهش هست نه مادرش ، نه خاله اش ، نه دایی اش!
انگار اینها را توی مدرسه خوب بهشان یاد داده اند که وقتی یک جایی تلاش می کنی و نتیجه نمی دهد، راهت را عوض کن نه اینکه بنشینی آب غوره بگیری و تقصیر را گردن یک شهر بیندازی.
خلاصه کلام خواستم بگویم که نسل دومی ها کمتر توی حاشیه می روند ، نسل اولی ها، نمونه اش خود من
همه اش توی حاشیه ایم، اگر حاشیه خوب بود و وقتی هم شد به اصل هم سری می زنیم.
هیچ جوری هم دل از حاشیه نمی کنیم.
به حضرت عباس!