وقتی کلمه هم حتی کافی نیست

بعد یک روزی باید
از یک نقاش بخواهم
برایم تصویر بکشد
تصویر یک خانه گرم
معمولن حوالی شب یلدا
که دو - سه هفته شلوغ و پلوغ بوده و تلفن یک لحظه هم
نفس راحت نکشیده بس که زنگ خورده
.
بعد بگویم تصویر بعدی را بکشد
از یک شب سرد که همه چشمهایشان پر از خواب شده
کسی اعصاب ندارد
از خانه صدای خنده نمی آید.
همه با هم بغض ها رو فر می دهند و سعی میکنند
زودتر پلکهایشان روی چشمشان بیاید
تا یادشان برود
که یکی توان ماندن ندارد
و باید برود
چون هیچ وقت آدم یکجا ماندن نبوده
.
تصویر سوم
یک آدم، تنها در فرودگاه
بعد از اینکه خیالش راحت شده که از ان آدمهای خانه کسی دور و برش نیست
دارد
آرام غصه می خورد
بغض های فرو داده اش را بالا می آورد
.
تصویر چهارم، یک خانه آرام است
با یک جای خالی ,
تلفن به خواب سختی فرو رفته است...