ملت غم ساز

یک خانوم غریبه ایمیل زده که یکی از دوستام داره دو ماهه میاد اونجا واسه کارهای اقامتش. این دختر مادرش تازه جراحی کرده و مریضه و همین یک دخترم هست و نمیخواهم بهش بد بگذره!
لطفن راهنماییش کنید.
.
من نشستم اینجا دارم فکر میکنم یعنی بقیه آدمهای توی دنیا مادرشون جراحی نداشته و یک دونه نبودن و تنها سفر نکردن!
و اگر هم نبودن اشکالی نداره که بهشون بد بگذره؟
چرا این شخص فکر کرده اگر حس ترحم من رو بر انگیزه من قراره دلم بیشتر بسوزه و نذارم اون دختر بهش بد بگذره؟
.
دلیلش جز این نیست که ملتی شدیم که غم و درد برامون ارزش شده اونقدر که اگر غم هم توی دست و بالمون نباشه از گذشته غم رو می کشونیم به حال و می نشینیم با اشتها می خوریم.
البته باز هم اگر سیر نشدیم می گردیم ببینیم دور و برمون
کی مشکل داره برای اون هم غصه بخوریم
همه این غم و غصه ها
هم
نوش جونمون
و گوارای وجودمون
.
تو دختر یکی که مادرت مریضه,
غصه هات رو همونجا جا بگذار و دو ماه با شادی سفر کن
وقت برای غمگین بودن زیاده.
.
پس نوشت کودک درون به والد درون: خودتم یکیش