الوعده وفا

صاحب خانه آلمانی ام می گوید روزهای کودکیش وقتی مادرش را می دیده که از دست پدرش گریه می کند, وقتی پدرش را می دیده که مدام مادرش را به نفهمی متهم می کرده است,به خودش قول داده است هیچ وقت یک ازدواج بد را به خاطر بچه هایش تحمل نکند.ازدواج اش هم وقتی به جاهای باریک کشیده است به قول خودش عمل کرده و از شوهرش جدا شده تا بچه هایش عذاب نکشند.

من سعی میکنم یادم بیاید من چه قولی به خودم داده بودم.

من به خودم قول داده بودم که هیچ وقت راه بقیه را اگر مناسب خودم ندیدم ادامه ندهم. من به خودم قول داده بودم زیر بار حرف زور کسی نروم و آدمی که منت بودنش/کارش/خوبی اش/کمکش / را رویم میگذارد را از حلقه آدمهایم حذف کنم, که هیچ وقت به خاطر مصالح خودم کسی را مجبور به کاری نکنم. من به خودم قول داده بودم نگذارم کفه ترازوی محبتم خالی بشود و اجازه ندهم احساساتم باعث شوند حق کس دیگری را پایمال کنم.

همه این قولها را در نوجوانی به خودم داده بودم.این روزها که ماههای آخر ده بیستم را می گذارنم می دانم که بعضی جاها خطا کرده ام میدانم که بارها پاهایم را بلند کرده ام تا روی قولهایم بگذارم و خودم را به نفهمی بزنم, اما قبل از اینکه قولهایم زیر کفش هایم له شوند دردی تمام وجودم را گرفته که مجبور شده ام پاهایم را از روی قولهای بردارم و پیش از اینکه دردهایم ماندگار شوند راهم را بکشم بروم.

ماههای آخر ده بیستم, را شکر گذارم.