بهار در زمستان یا وقتی مریم آی شعر نو میگوید

من دونه هام رو خیلی وقت پیش
دونه دونه کاشته بودم
دونه های زیادی رو باد برد
دونه های زیادی رو
آب زیاد بی ریشه کرد
و
خیلی از دونه هام
زود تر از موعد قد کشیدند
زود تر از موعد خشک شدند
و نرسیده به چله زمستون یخ زدند.
.
من دونه هام رو با امید آبیاری کردم
اما بی صبر و حوصله
هی رفتم بالای سرشون
دونه دونه ریشه هاشون رو چک کردم
و وقتی بی رشدیشون رو دیدم
برای تک تک شون اشک ریختم و غصه خوردم
اما خیلی دیر فهمیدم
که من باید به دونه هام اطمینان می کردم
به همونهایی که دیر تر از همه جوونه زدند
باید با عشق آبیاریشون می کردم
نه با خشم.
.
زمستونه
اما دونه های من تو اوج سرما شکوفه زدند
و من قول دادم بهشون که
دیگه به
خشکسالی
به سرما
به باد
فکر نکنم و
نگران خشک شدنشون,
یخ زدنشون
بی ریشگیشون
نباشم.
بهشون قول دادم
اجازه بدهم باد هرچقدر از دونه هام رو دوست داره
با خودش ببره
و هر دونه ای که دوست نداره شکوفه بشه
یخ بزنه و بترکه
اما من امید داشته باشم
بهشون هر روز صبح سلام کنم
و داد بزنم
بهتون ایمان دارم دونه های من
چه جوونه بزنید, چه خشک بشید
چه همسفر باد بشید, چه همراه خاک
چه تاج گل سر من.