من يک آدم برفي هستم، سفيد و سرد.

احساس عجيبي دارم.

من احساس مي کنم بهار را دوست دارم.

من فکر مي کنم

– يا نه، مطمئنم –

شکوفه هاي سبز را دوست دارم…

و ميوه هاي قرمز را، و گلهاي سرخابي و بنفش و زرد.

من در زمستان، بعد از اولين برف، بيدار شدم.

من با شروع بهار، با اولين جوانه ها، خواهم مُرد.

حتي خاطره ء خيس مرا،

– که پس از مرگم روي زمينِ سرد مي ماند –

چند دقيقهء بعد آفتاب با خود خواهد برد.

و من هنوز نمي دانم که چرا من عاشق بهار شدم.

من، آدم برفي، عاشق ِ قاتل ِخودم هستم.

گردش روزگار مي داند که من تا پاي جان بهار را دوست دارم،

و طاقت دوري اش را هم ندارم.

و اگر خورشيد مرا نمي کَشت،

– و چند روزي پيش بهار مي ماندم –

شايد روزي واقعا مي فهميدم که من مُردن را دوست دارم،

يا به بهار به خاطر خودش دل بستم.